« Overzicht met verhalen 29 mei 2013

Link

Begerig om door te breken met mijn boek, besluit ik om mijn koudwatervrees voor de sociale media overboord te gooien en er vastberaden tegen aan te gaan. Kom op, iedereen kan het, jij dus ook! Resoluut spring ik in het diepe van LinkedIn, om de grote buitenwereld van mijn eersteling te overtuigen.

Mijn profiel van lang geleden, toen ik ook al aan het experimenteren was, probeer ik glamourous op te leuken. De foto waarop ik mijn debuut signeer, moet op de homepage prijken. Verdorie, het beeld stagneert, er is geen beweging in te krijgen. Daar gaat mijn goede moed. En dàt terwijl een arsenaal aan nieuwe bekenden me vanaf de zijlijn groet en vraagt om tot mijn kring te worden toegelaten. “Vrienden maken” via de sociale media is een fluitje van een cent. Het gaat razendsnel, een druk op de knop en je bent voor eeuwig verzekerd van een schare bewonderaars, die uit je hand wil eten en je debuut van link naar link verspreidt. Wat wil je nog meer? Zonder de namen te controleren, klik ik op “accoord”, tuk om die menigte mijn virtuele netwerk binnen te slepen. Het resultaat is niet gering: de mailbox stroomt vol met bevestiging.

Te laat ontdek ik dat ik niet goed gekeken heb en dat de vlugge netwerkclub mijn privémail heeft leeggezogen. Alle contacten die ik ooit in mijn e-mailbestand had, worden dringend tot professioneel connecten aangezet. Vriendinnen van mijn moeder, ver in de tachtig, worden bestookt met post waar ze geen touw aan vast kunnen knopen. Als ze niet snel genoeg reageren, komt er uit mijn naam, een hele ris smeekbedes achteraan, zonder dat ik er vat op hebt. Zó sta je te boek als een opdringerige meid waar ze geen raad mee weten. Grenzeloos van hebberigheid.

Niet alleen die bejaarde garde heb ik opgeschrikt met een dwingend bericht, maar ook al die andere lieden waarmee ik ooit een correspondentie onderhield, al was het van hun kant alleen maar een standaardkattebel om te melden dat ze met vakantie zijn. Neem nou die strenge tandarts of de buurvrouw waarmee ik ruzie kreeg, om nog maar te zwijgen van die arrogante recensent bij NRC. Zij zullen een punthoofd van me krijgen: Van Dantzig, weg ermee! 

Als ik mijn gedoemd experiment alweer bijna vergeten ben, want zo gaat dat met die dingen, krijg ik bericht van tante Miep. Stokoud en al eeuwen met pensioen, heeft ze al haar behendigheid aangewend om de drempels naar de nieuwe tijd te slechten en meldt trots: “Ik accepteer jouw uitnodiging, wat kan ik voor je doen?” Enkele dagen later krijg ik een LinkIn-bericht dat ze al twee relaties aan haar prille netwerk heeft toegevoegd. Misschien is het Miep die me met de sociale media verzoent!